My current work is an investigation into how we cope in the face of significant absence or loss; how do we get up and get out of bed each morning and face the world when something so fundamental, so intrinsic to our lives as we have known them is gone? Underpinning this is a deep-seated fascination with the human desire to make the intangible tangible, the impermanent permanent, and the inherent futility of this.
I use the commonplace cardboard box as a metaphor for all the mementos we hold onto — toy cars, ticket stubs, photographs — for fear of forgetting. Through the act of making a dialogue is established: a conversation with both the materials and myself. By constructing objects I am able to process the things that I have lost.
Quotidian occurrences influence the work, such as the roadside detritus I pass in the car on the way to the studio and the music I listen to when I’m working. Domestic spaces, such as the attic in my family home or the space at the bottom of my wardrobe, and my working relationship with a sketchbook in the studio are also sources of inspiration.
My practice originated as a comment on the tradition of painting, questioning its relationship to sculpture, but what results is a collection of objects and drawings that serve as a monument to lost things.
Mae fy ngwaith presennol yn ymchwilio i sut i ymdopi pan fydd rhywun yn wynebu absenoldeb neu golled sylweddol; sut byddwn ni’n codi a dod allan o’r gwely bob bore a wynebu’r byd pan fydd rhywbeth a oedd mor sylfaenol, more annatod i’n bywydau fel roeddem yn eu hadnabod, wedi mynd. Yn sail i hyn i gyd mae rhyw apêl ddofn a’r awydd mewn pobl i wneud yr anniriaethol yn ddiriaethol, yr ansefydlog yn sefydlog, a’r ffaith bod gwneud hyn yn hollol ofer.
Rwyf yn defnyddio blwch cardfwrdd cyffredin yn drosiad ar gyfer yr holl gofarwyddion y byddwn yn dal gafael arnynt — ceir o deganau, bonynnau tocynnau, ffotograffau — rhag ofn i ni anghofio. Drwy weithred gwneud, caiff deialog ei sefydlu: sgwrs gyda’r deunyddiau a myfi fy hun. Drwy greu gwrthrychau, rwy’n gallu prosesu’r pethau a gollais.
Bydd digwyddiadau beunyddiol yn dylanwadu ar y gwaith, megis y malurion ar ymyl y ffordd y byddaf yn mynd heibio iddynt yn y car ar y ffordd i’r stiwdio a’r gerddoriaeth y byddaf yn gwrando arni pan fyddaf wrthi’n gweithio. Mae mannau’r cartref megis yr atig yng nghartref fy nheulu neu’r gofod ar waelod fy wardrob, a’m perthynas waith gyda llyfr braslunio yn y stiwdio yn fy ysbrydoli hefyd.
Fe ddechreuodd fy ymarfer fel sylwad ar y traddodiad o beintio, gan gwestiynu ei berthynas â cherflunio, ond yr hyn a ddeilliodd yw casgliad o wrthrychau a lluniau sy’n gallu bod yn dyst i bethau coll.
